Rozdział 74.

- Dlaczego? - Zapytała Sydney.
- Zawiodłaś mnie. Gunnar też. - Cristine ostatnimi siłami powstrzymywała drżenie głosu.
Grace wstała i wyszła. Już i tak nic nie zdziała. Minęła w korytarzu Gunnara i powiedziała mu wszystko. Poszedł do Cris z nadzieją ,że do niego też się odezwie.
- Witaj. - Powiedział zamykając drzwi. Cristine nawet na niego nie spojrzała. - Słuchaj, jak mam to naprawić skoro ty się nie odzywasz?
Spojrzała na niego jak na idiotę. I właśnie tak się czuł. Patrzył na nią wyczekująco. Prosił o odpowiedź.
Ale co ona miała mu odpowiedzieć? Hej? Ciekawe po co...
- Zjesz coś ? - Spróbował zagadać.
- Nie. - Odparła natychmiastowo.
- Od kiedy nie jesz?
- To chyba ty powinieneś wiedzieć. Ja cały czas spałam. - Powiedziała. 
- Cristine. - Przybliżył się do niej. Zdrętwiała. Chciała go pobić, ale również chciała się w niego wtulić. Nie wiedziała co zrobić. A więc pozostała neutralna. Objął ją ramieniem, bardzo delikatnie. Dostrzegł ,że ma napięte mięśnie. Ale zaryzykował. - Wybacz.
- Zrobiłeś świństwo, myślałam ,że mnie kochasz i ,że zależy ci na mnie. Albo chociaż na dziecku. - Powiedziała trzęsąc się.
- Bo zależy.
- Gdzie jest moje dziecko. - Powiedziała zwykłym tonem.
- Lekarze zabrali. Cristine, też mi smutno.
- Wcale nie jest ci smutno! - Wstała i zaczęła krzyczeć w jego kierunku. - W ogóle ci na nim nie zależało! Miałeś gdzieś co się z nim stanie! Widziałam twoją reakcje jak Grace przyniosła pudełko! Uśmiechnąłeś się! I co? Myślisz ,że wybaczę? Opiekowałeś się mną z przymusu, już tego nie potrzebuje. Nic mnie teraz nie powstrzymuje. Mogę umrzeć. - Wybiegła z pokoju. Potem z domu. Zmieniła się w wilka i pognała przed siebie. Łzy leciały nieustannie.
- Cristine! Czekaj! - Krzyczał za nią. Na daremno...