Cristine strasznie się cieszyła ,że znowu ma kogoś u swego boku. I tą osobą jest Dawid. Bała się trochę jego reakcji gdy ujrzy rany po cięciach, ale teraz było to mało ważne. Leżał na mchu z przymrużonymi oczyma i oddychał miarowo. Ona leżała tuż obok, wtulona w jego bok, objęta jego ramieniem. Ale obserwowała go uważnie. Niespodziewanie wziął jej pokaleczoną rękę i gładził dłoń dziewczyny. Cristine nagle zdrętwiała, a Dawid najwyraźniej to poczuł. Otworzył szeroko oczy i spojrzał na dziewczynę, a zaraz potem na jej dłoń, która była oblana zaschniętą krwią. Jego źrenice się powiększyły, wyraz twarzy zmienił się na inny. Nieznany.
- Kto ci to... - Wyszeptał. - Kto to zrobił?
Cristine uśmiechnęła się nieśmiało. Nie chciała na niego patrzeć, ale.. On jako ,że sam siebie ranił powinien to zrozumieć.
- No...
Wolałaby teraz wstać i uciec. Dziecięce zagranie nie było na miejscu. Więc dalej leżała na tym samym miejscu. Chłopak świdrował ją wzrokiem. Na ustach malowało się "No słucham" słowa ,które zostały nie wypowiedziane.
- Ja. - Odparła cicho. Usiadła i obróciła się tak, by chłopak ją widział. Zamknęła oczy i podciągnęła mocno przylegający rękaw. Sprawiło jej to ból. Zaschnięta krew znowu zmieniła się w rzeczkę...
- Kobieto, po co ty to robisz? - Spytał kpiącym głosem. Ona poruszyła ramionami.
- Po prostu zabierz mnie do domu.
*Cristine, słyszysz mnie?Jestem nie daleko!* myślała. Nie otrzymała odpowiedzi, ale nadal podążała za zapachem. W końcu dostrzegła ją leżącą,pomyślała,że nie żyję, ale nie była sama...ktoś obok niej leżał. Zaczaiła się i pokazał kły, zawarczała. Lucya odwróciła głową do nich.
-Grace?-wyszeptała. Wilczyca podbiegła do niej i zawyła.
-Grace?- zadał to samo pytanie Dawid.
-Grace!- krzyknęła Cristine i przytuliła wilczycę. Karina podbiegła do Sydney i szturchnęła ją w bok.
*Wracajmy.* przekazała młoda wilczyca Lucyi.
-Dobrze...-mruknęła. Karina wstała jako człowiek. Nagle coś zaczęło rozszarpywać Grace, jęknęła. Łapy zaczęły ją piec, upadła i cicho zaskomlała.
-Co się dzieję?- spytała zaniepokojona Cristine.
*Cristine...jest...nie...tak.... pomóż mi....* jęczała w myślach.
"Widzisz, ból to zły znak,
odchodzi i wraca jak ptak.
Uciekasz, nie patrząc w tył,
używając słowa 'był'.
Nie zawsze jest wszystko dobrze,
to twoja wina może?
Błagasz o pomoc, ale nikt cię nie słyszy,
jesteś nikim, jesteś rodziną myszy."
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz